دکتر امیر اسهرلوس
قوز قرنیه یا کراتوکونوس یکی از بیماریهای رایج چشم است که درصد قابل توجهی از جامعه را درگیر میکند و در ایران حدود ۲ تا ۶ درصد جمعیت به آن مبتلا هستند. این بیماری ماهیت پیشرونده دارد و بعد از شروع اولیه معمولاً پیشرفت میکند و با پیشرفت خود، شرایط بینایی فرد مبتلا را بدتر و بدتر میکند. با افزایش شدت قوزقرنیه، نمرۀ نزدیک بینی و آستیگماتیسم چشم افزایش مییابد و از آنجایی که این نوع ضعیفی حالت نامنظم دارد معمولاً امکان اصلاح با عینک را ندارد. این بیماری در اکثر موارد در سن بلوغ شروع میشود و هر سال پیشرفت میکند. الگوی پیشرفت و سرعت پیشرفت و مدت پیشرفت این بیماری در افراد مختلف متفاوت است، اما به طور کلی میتوان گفت در اکثر بیماران پیشرفت این بیماری معمولاً بعد از سی سالگی به حداقل خود میرسد و یا حتی متوقف میشود.
یکی از نگرانیهای اصلی در بیماران قرنیه این است که اگر بیماری پیشرفت کند به تدریج با کاهش دید باعث نابینایی میشود. باید توجه داشته باشیم که قوزقرنیه هیچوقت نابینایی لاعلاج ایجاد نمیکند و تمام مشکلات بینایی ناشی از قوزقرنیه در هر شدتی هم که باشد با روشهای موجود قابل رفع میباشد. نکتۀ قابل توجه این است که حدود ۹۰ درصد بیماران قرنیه تا آخر عمر خود با استفاده از عینک یا لنزهای مخصوص قوزقرنیه مانند انواع لنز اسکلرال تا آخر عمر خود دید مقبول و مطلوب را خواهند داشت. کمتر از ده درصد بیماران ممکن است شرایط پیشرفتۀ قوزقرنیه را تجربه کنند که امکان بهبودی بینایی با لنز اسکلرال وجود نداشته باشد که در این موارد ممکن است پیوند قرنیه ضرورت پیدا کند. در این افراد نیز بعد از انجام پیوند قرنیه با تجویز مناسب لنز اسکلرال بینایی عالی فراهم میشود و با دید خوب به زندگی خود ادامه خواهند داد. پس بنابراین چیزی به نام بینایی مطلق یا نابینایی لاعلاج در قوزقرنیه وجود ندارد و از این جهت جای نگرانی نیست.
کلمات کلیدی:
قوزقرنیه، اسکلرال، کراتوکونوس، نابینایی، کم بینایی، لنز اسکلرال، لیزیک، اکتازی قرنیه، نازکی قرنیه
چه کسانی میتوانند از لنزهای ارتوکراتولوژی (لنز شارژی یا شبانه) استفاده کنند؟
تمامی حقوق این مجموعه متعلق به دکتر امیر اسهرلوس است.
طراحی وبسایت: هورماه